توسل به زور دولتها به منظور سرکوب گروههای مخالف در قلمرو کشور دیگر

جامعه بین المللی در دهه های اخیر با وضعیت هایی روبه رو شده است که به موجب آن کشورها دست به اقدامات نظامی مستقیم علیه بازیگران غیردولتی مستقر در سرزمین کشور ثالث می زنند و این مساله اغلب بر حاکمیت کشورهای مستقل تاثیر می گذارد و باعث طرح سوالات حقوقی در مورد مشروعیت این اقدامات می شود. منشاء تهدیدات علیه صلح وامنیت بین المللی در گذشته محدود به اختلافات و منازعات بین کشورها بود، اما امروزه گستره این تهدیدات به درون مرزهای ملی منتقل شده است بطوریکه بازیگران غیردولتی طرح ریزی چنین اقداماتی را برعهده دارند. در پاسخ به این تهدیدات دول قربانی به حق دفاع مشروع در برابرعملیاتهای مسلحانه گروههای مخالف(بازیگران غیردولتی) استناد می کنند. مطرح شدن بازیگران مسلح غیردولتی در کنار دولتها به عنوان تابعان تحمیلی حقوق بین الملل باعث چالش در قواعد حاکم بر توسل به زور در نظام بین الدولی که صرفاًَََ ناظر بر روابط صرف بین الدولی بود، شده است. حرکت رویه دولتها به سمت و سویی در جهت مخالف برداشتهای دیوان بین المللی دادگستری در این موارد موجب پیدایش نوعی تشتت آراء درمیان دکترین حقوقی گردیده است . در این نوشتار از یک طرف به واکاوی وجود این حق و شرایط حاکم بر آن و از طرفی دیگر به وجود و تاثیر واجب الحرمت بودن کشور میزبان در اعمال این حق پرداخته شده است.